نقش اخلاق فضیلت در مسئله معنای زندگی

چکیده اخلاق فضیلت به عنوان یکی از رویکردهای اصیل و تاریخی به اخلاق با ویژگی هایی همچون توجه به ظرفیت های متنوع انسانی، فضیلت و شکوفائی آدمی و بالاخره غایت سعادت و کمال و اصل اعتدال که همسوئی زیادی با آموزهای دینی دارد، بر چگونه زیستن بیش از چگونه عمل کردن بنا نهاده شده است. از طرف دیگر پرسش از معنای زندگی هم در واقع پرسش از ارزش زیستن است. یاس و ناامیدی از مولفه های بی معنائی و پوچی زندگی است که امروزه به عنوان یکی از مهمترین چالش های حیات آدمی درآمده است. در این تحقیق دو مکتب رقیب وظیفه گروی و سودگروی و ظرفیت آنها برای فائق آمدن بر چالش بی معنائی و پوچی بررسی و در نهایت نقد می شود و همچنین طرحهای مختلفی که برای رهایی از این بی معنائی ارائه شده است تبیین و نقد می شود. سپس نظریه اخلاق فضیلت (ارسطویی و نوارسطویی) و دینی، مورد تحلیل دقیق قرار گرفته، این نتیجه حاصل می شود که در پرتو نظریه اخلاق فضیلت دینی می توان افزون بر استفاده پرورش همه قوای انسان (عقلانی و عاطفی) و همه غایات کمالی او (مانند معرفت، لذت و ... ) بدون اینکه محصور در یک جنبه از جوانب شخصیتی و یا یک غایت از غایات آدمی باشد با توجه به فضیلت های دینی مانند ایمان و تقوا به عنوان مولفه های سعادت، که البته در چارچوب تقرب الی الله اعمال می شود به معنای زندگی دست یافت. روشن است که تحصیل معنا برای زندگی آدمی در صورتی است که آدمی به سعادت دست یابد و البته چنین چیزی از رهگذر انتخاب و اراده خود انسان است و این خود فرد است که انتخاب می کند که در مسیر هدایت واقع شود یا ضلالت. کلید واژه ها: اخلاق فضیلت، معنای زندگی، سعادت، فضیلت و احساس پوچی